Kırmak, üzmek, kızmak ve münâkaşa tarzı ile gitmek ise Nûra muhatap olanların kesinlikle tevessül etmemesi gereken davranışlar olmalıdır diye inanıyorum.

İtham etmek ve yazılan farklı bir görüşü acımasızca eleştirmek de olmaması gerekir. Çünkü Risâle-i Nûrun çok yerinde bu konulara Üstadımızın aşırı hassas olduğunu görüyoruz.

Farklılıklar fıtrîdir. Fıtratın bir gereği ve gerçeğidir. Önemli olan farklılıklarla güzelliğin tamamlanmasını kabul etmemizdir. Yoksa tek tip düşüncesi fıtrata aykırı olur. Onun için de aynı eserleri okuyan insanlar fıtratları gereği farklılıklarını ortaya koyacaklardır. Bu gâyet normaldir.

Normal olmayan ise farklılığını başkalarına tahakkümvâri zorlamaktır ki burada böyle bir durum olsun istemiyoruz.Çoğu ortamlarda bunun acısını epey çektik. Sadece ağabey ve kardeşlerimiz farklılıklarını ve kendi âlemlerine düşen mânâları paylaşmalıdır diyorum. Bu paylaşımlara tahammül etmek ve ortak paydalarda birleşmek ve farklılıklarımızdan istifâde etmek ve noksanlarımızı görmek ve öğrenmek sanırım çok büyük bir kâr ve faydadır.

O halde şöyle bağlamaya çalışalım. Ortak noktalarımızı bizlere fark ettiren asrın îmamı Üstad Bedîüzzamân Said Nursî’yi ve O’nun hayatının en mükemmel meyvesi olan Risâle-i Nûrlarda muhtaç olduğumuz dersleri ve hakîkatleri arayalım ve tarayalım. Onları anlamaya ve yaşamaya çalışalım. Anlamasakta zararı olmadığını bilelim. Çünkü şahs-ı mânevî düsturu çok mühim bir sırdır. İştirak-i âmal-i uhreviyeye sırr-ı ihlâs ile dâhil olup uhuvvet ve tesanüt sıfatları bizleri derecemize göre nasiplendirecektir.

Bizler kardeşlerimizin meziyetleri ile iftihar eden ve onların meziyet ve fazîletlerini kendimizin kabul eden bir mesleğin hasseleri ve azâları değil miyiz?

Başkaları hakkında anladın anlamadın yorumu yapmanın Nûr mesleği ve ihlâs düsturları ile izahı çok zor görünüyor. Ancak deriz ki ben anlayamıyorum.